Με αφορμή τις επιθέσεις που δέχονται το τελευταίο διάστημα οι καταλήψεις σε όλο τον ελλαδικό χώρο εμείς ως κατάληψη Βύρωνος 3 τασσόμαστε αλληλέγγυοι στο πλευρό των συλληφθέντων και διωκόμενων από την κρατική καταστολή. Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄70 οι καταλήψεις αποτελούν «εστίες ανομίας» προτάσσοντας και πραγματοποιώντας μια ανταγωνιστική πραγματικότητα-κατάσταση ως προς την «νομιμότητα» των τηλεκαναλαρχών, της εκμετάλλευσης, της απάθειας και της υποταγής.

Η κατάληψη και αυτό οργάνωση ενός κτιρίου δεν είναι η οικειοποίηση τεσσάρων τοίχων που το περιβάλλουν αλλά οι σχέσεις αλληλεγγύης και κοινών στόχων που θέλουμε να δημιουργήσουμε, αποβάλλοντας ταυτόχρονα την όποια λογική ιδιοκτησίας πάνω στο κτήριο. Σχέσεις που δεν θέλουμε να κρατήσουμε μόνο για εμάς, ως μία μικρή όαση, αλλά να τις προβάλλουμε και να προτείνουμε στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. Συνεπώς, είμαστε ορμητήρια, όχι όπως προβάλλει ο Δένδιας, αλλά ως ζωντανό παράδειγμα μιας ζωντανής-αυθεντικής-ελεύθερης κατάστασης στις πόλεις-κλουβιά και τα διαφανή κάτεργα που μας έχουν καταδικάσει.

Το πρόβλημα με τις καταλήψεις (το πρόβλημα με όλους εμάς) είναι ότι δουλεύουν δίχως αντάλλαγμα για την συλλογική μας ανατίμηση

Ανίκανοι να καταστείλουν ότι δεν μπορούν να καταλάβουν

Φέτος το Αυτόνομο Στέκι Καβάλας συμπληρώνει 25 χρόνια ύπαρξης και λειτουργίας. Είναι ένας από τους πρώτους αυτό-οργανωμένους χώρους στον ελλαδικό χώρο και αυτός που έχει την μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Η ιστορία του ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, όταν σε μία επαρχιακή πόλη, την Καβάλα,μία πρωτοβουλία ατόμων διαφορετικών μεταξύ τους ως προς τις πολιτικές κατευθύνσεις, αποφάσισε να διαμορφώσει έναν χώρο έκφρασης των ριζοσπαστικών τάσεων της μεταπολιτευτικής περιόδου (οικολόγοι, εναλλακτικοί, αυτόνομοι, αντιεξουσιαστές – αναρχικοί κ.α.). Στην πορεία λειτουργίας του οι άλλες τάσεις πλην της αντι-εξουσιαστικής / αυτόνομης / αναρχικής δεν είχαν μεγάλη διάρκεια, κάτι ανάλογο και με τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, πόσο μάλιστα για μία επαρχιακή πόλη. Παρόμοια εγχειρήματα υπήρξαν στην Ισπανία την δεκαετία του 1930, κατά την διάρκεια της ελευθεριακής – αναρχικής κοινωνικής επανάστασης. Μεταπολεμικά σε διάφορες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, με κυριότερη την Ιταλία τις δεκαετίες του 1970-80, όπου ξεκίνησε το κίνημα της Αυτονομίας και άνθησαν τα κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα. Εγχειρήματα που συνεχίζονται
ακόμη και σήμερα και έχουν αποκτήσει και άλλες μορφές, όπως αυτό-διαχειριζόμενα πάρκα, κολεκτίβες, αγροκτήματα, ακόμη και εργοστάσια.

Το Αυτόνομο Στέκι Καβάλας, ως χώρος με πολυετή ύπαρξη, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και για άλλους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους τόσο στην πόλη της Καβάλας (Κατάληψη Βύρωνος 3, Στέκι στο ΤΕΙ, αυτο-οργανωμένα στούντιο), όσο και πανελλαδικά καθώς έδειξε στην πράξη ότι ακόμη και σε επαρχιακές πόλεις μπορούν να πραγματωθούν εγχειρήματα. Στα 25 χρόνια παρουσίας του οργανώθηκαν πάμπολλες εκδηλώσεις όπως προβολές ταινιών, συζητήσεις και παρουσιάσεις, που θα μας χρειαζότανε πολλές σελίδες για να τις αναφέρουμε. Στον χώρο του ξεκίνησαν πάρα πολλές πρωτοβουλίες για παρεμβάσεις μέσα στην πόλη και παρακάτω αναφερόμαστε μόνο στα τελευταία χρόνια: Για τα τοπικά ζητήματα πήρε την πρωτοβουλία για την οργάνωση εκδηλώσεων απ’ όπου ξεκίνησε η Συντονιστική Επιτροπής Αγώνα κατά της εγκατάστασης δεξαμενών καυσίμων στη Βάσοβα και φιλοξένησε τις πρώτες συνελεύσεις της. Συμμετείχε στον αγώνα ενάντια στην εγκατάσταση Νατοϊκου Λιμανιού στην Πέραμο, στάθηκε αλληλέγγυο στον αγώνα των Θασίων ενάντια στο ραντάρ στο όρος Υψάριο και ήταν παρόν στον πανκαβαλιώτικο αγώνα ενάντια στο εργοστάσιο Λιθάνθρακα. Συμμετείχε στις απεργίες για το ασφαλιστικό, ενάντια στο ΔΝΤ κ.α. Στάθηκε αλληλέγγυο ανεξαιρέτως σε όλους όσους πανελλαδικά διώχθηκαν ή φυλακίστηκαν για την επαναστατική – ριζοσπαστική τους δραστηριότητα, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν τυχόν διαφωνίες. Από τον χώρο του ξεκίνησαν πρωτοβουλίες αντι-πληροφόρησης για πολλά θέματα (π.χ. εκπαίδευση, εργασιακό, οικολογία, οικονομία, καταστολή, εκλογές κ.α.) ή γεγονότα σταθμοί στην νεώτερη ελληνική ιστορία όπως η προεδρία της Ε.Ε. (2002) και η εξέγερση του Δεκέμβρη (2008). Στον χώρο του βρίσκεται και η μουσική κολεκτίβα Accion Mutante που έχει οργανώσει δεκάδες συναυλίες χωρίς είσοδο με συγκροτήματα από Ελλάδα αλλά και από την ευρωπαϊκή και αμερικανική ήπειρο. Τέλος, έχει οργανώσει προβολές και εκδηλώσεις σε διάφορα μέρη της πόλης (Κήπος, Φάληρο, Λιμενικό Ταμείο, ΣΦΓΤ, Λιμάνι κ.α.), αλλά και πιο πρωτότυπες εκδηλώσεις όπως τα χαριστικά παζάρια όπου ο καθένας μπορεί να πάρει, δώσει ή ανταλλάξει αντικείμενα που δεν τα χρειάζεται αλλά ενδεχομένως να είναι χρήσιμα σε κάποιον άλλο.

Από την αρχή λειτούργησε στην βάση της αυτοδιαχείρισης, χωρίς διοικητικά συμβούλια, με όργανο λήψης αποφάσεων την γενική συνέλευση. Πότε δεν πήρε ή δέχτηκε επιχορήγηση από κανέναν φορέα και πάντα κράτησε την αυτονομία του προς οποιαδήποτε άλλη κίνηση, χωρίς να αποκλείει συνεργασίες. Στο χώρο του βρίσκεται αρχείο από έντυπα από τις αρχές τις δεκαετίας του ‘80 με αρκετά από αυτά να έχουν πλέον ιστορική αξία. Ο χώρος είναι ανοικτός σχεδόν καθημερινά και αποτελεί σημείο επικοινωνίας και ζυμώσεων. Λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη και διανέμονται έντυπα, δίσκοι και cd από αυτο-οργανωμένες παραγωγές, καφέδες από κολλεκτίβες του Μεξικού κτλ.

Η κεντρική ιδέα πίσω από αυτά τα εγχειρήματα είναι ότι οι ριζοσπαστικές θεωρίες πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα. Ο τρόπος οργάνωσης που προτείνουμε δεν θα περιμένουμε να εφαρμοστεί μετά την «νύκτα της μεγάλης επανάστασης», όπως υπόσχονται τα κόμματα για το πρόγραμμά τους μετά τις εκλογές ή οι θρησκείες για τον παράδεισο μετά θάνατον. Εδώ και τώρα, θέτουμε σε εφαρμογή την αυτοδιαχείριση. Όπου το εγχείρημα αποτύχει, αποτελεί μία ευκαιρία για κριτική για τα αίτια. Όπου πετύχει δείχνει και σε άλλα κοινωνικά κομμάτια ότι η αυτοδιαχείριση δεν είναι ουτοπία ή μία θεωρία, αλλά ένας θεμιτός τρόπος οργάνωσης αποτελεσματικότερος και αποδοτικότερος. Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι αυτοδιαχιριζόμενοι χώροι θα γεμίσουν ξαφνικά από πλήθη, ούτε έχουμε την αξίωση να γίνουμε καθοδηγητές. Έχοντας εφαρμόσει στην πράξη αυτά που λέμε και γράφουμε, έχουμε ένα εργαλείο για να δείξουμε ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» μακριά από την βαρβαρότητα της Εξουσίας, σε αντίθεση με τον νέο μεσαίωνα σύγχρονης δουλείας που θέλουν να μας επιβάλλουν, με πρόφαση την κρίση της οικονομίας. Εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αλλάξουμε την μοίρα που μας έχουν επιβάλει ως «πραγματικότητα»!

Σύντομο λινκ: http://anarxikoikavalas.squat.gr/?p=305

Τις τελευταίες μέρες όπως βλέπεται υπάρχει αρκετή κινητικότητα στο εγκαταλελειμμένο σπίτι της οδού Βύρωνος 3 (μπροστά από το πάρκο – παιδική χαρά της γειτονίας). Αυτές οι κινήσεις μας είναι λογικό να προκαλέσουνε ερωτήματα στους γείτονες. Επομένως θεωρούμε αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε τους λόγους για τους οποίους βρισκόμαστε στο κτήριο.

Το κτήριο έχει εγκαταλειφθεί για πάνω από δέκα χρόνια. Ο Δήμος Καβάλας το πήρε στην κατοχή του με σκοπό να το μετατρέψει σε παιδική βιβλιοθήκη. Δυστυχώς το κτήριο μετατράπηκε σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Καθαρίζοντας το βρήκαμε ψόφιες γάτες σε αποσύνθεση, σύριγγες, κόπρανα, μπάζα και άπειρα σκουπίδια. Όπως είναι αυτονόητο το κτήριο ήταν εστία μόλυνσης.

Όσον αφορά εμάς, είμαστε ένας κύκλος ανθρώπων (εργαζόμενοι, άνεργοι, σπουδαστές) που στοχεύουμε στη δημιουργία χώρων αυτό-οργάνωσης και ελεύθερης έκφρασης. Ερευνώντας μέσα στην πόλη, κρίναμε το συγκεκριμένο ως το καταλληλότερο, πήραμε την απόφαση να το καταλάβουμε και το πράξαμε στις 25 Μαρτίου.

Ο χαρακτήρας της κατάληψης είναι πολιτικός και θα ικανοποιήσει τη ανάγκη στέγασης κάποιον από εμάς. Από την στιγμή που υπάρχουν εγκαταλειμμένα σπίτια είναι απαράδεκτο να μένουν αναξιοποίητα. Τα άδεια σπίτια ανήκουν σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Θεωρούμε ότι η στέγαση είναι δικαίωμα και όχι εμπόρευμα. Με αυτή μας την στάση, πέρα από το να καλύπτουμε την ανάγκη μας για στέγη, αναδεικνύουμε στην τοπική κοινωνία το ζήτημα των δυσβάσταχτων ενοικίων, της εκμετάλλευσης των ενοικιαστών και την δυνατότητα των ανθρώπων να οργανώνονται μόνοι τους και να παίρνουνε πίσω ότι τους στερεί η Εξουσία.

Παράλληλα με την χρήση του κτηρίου ως σπίτι, επιθυμούμε την λειτουργία του ως χώρο για την οργάνωση εκδηλώσεων. Να ξεπεράσουμε την εγκατάλειψη στην οποία μας καταδικάζει ο Δήμος και οι εκάστοτε Εξουσίες ομορφαίνοντας το χώρο και δίνοντας του την μορφή και τον χαρακτήρα που επιθυμούμε. Να επαναφέρουμε την κοινωνική ζωή στους δημόσιους χώρους και να χτίσουμε σχέσεις επικοινωνίας και αλληλεγγύης.

Δεν ζητάμε καμιά επιχορήγηση από κανέναν φορέα διότι δεν θέλουμε κανένα κομμάτι από τον πλούτο που ληστεύεται από την κοινωνία. Να μην αφήσουμε την ποιότητα της ζωής μας στο έλεος του Δήμου. Εμείς οι απλοί άνθρωποι ξέρουμε ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Μπορούμε να αυτό-οργανώσουμε την καθημερινότητα μας και να βάλουμε την αλληλεγγύη στη ζωή μας.

– Μέσα από τα νεκρά κτήρια να ξαναζωντανέψει η δημιουργία.
– Να διαμορφώσουμε τον τόπο μας σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.
– Ο πολιτισμός μας δεν είναι τα σκουπίδια και η εγκατάλειψη: Είναι η αυτό-οργάνωση και η αλληλεγγύη.
Συνέλευση της Κατάληψης Βύρωνος 3

Στις 25 Μαρτίου, η κατάληψη Βύρωνος 3, έκλεισε 5 χρόνια ζωής. Πέντε χρόνια που αποδεικνείουν ότι, παρά τις δισκολείες, όταν υπάρχει διάθεση όλα είναι εφικτά!!!